‘Το οποίο στην ομίχλη’ Σεμινάριο δημιουργικής/καταστροφικής γραφής με τον Γιάννη Αντάμη

‘Το οποίο στην ομίχλη’
Σεμινάριο δημιουργικής/καταστροφικής γραφής με τον Γιάννη Αντάμη

Το Politheatro μετά την μεγάλη επιτυχία των προηγούμενων σεμιναρίων διοργανώνει νέο σεμινάριο δημιουργικής/καταστροφικής γραφής υπό τον τίτλο
«Το Οποίο στην Ομίχλη»
με τον Γιάννη Αντάμη (συγγραφέας, Π.Μ.Σ. Δημιουργική Γραφή, Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας).

Το σεμινάριο θα διεξαχθεί το Σάββατο 5 Νοεμβρίου έως και την Κυριακή 6 Νοεμβρίου στον νέο μας χώρο στην οδό Δημάρχου Ιωαννίδη 4.
Απευθύνεται σε όσους επιθυμούν να διερευνήσουν, να αναπτύξουν ή να καλλιεργήσουν περαιτέρω την ικανότητά τους να αφηγούνται ιστορίες και γενικότερα να εκφράζονται και να δημιουργούν στα είδη του έντεχνου και οργανωμένου γραπτού λόγου (πεζογραφία και ποίηση). Ωστόσο, επειδή ένας συγγραφέας ή έστω ένας σωστός αφηγητής πρέπει καταρχήν να είναι και καλός –αν όχι μανιώδης και φανατικός- αναγνώστης, το Εργαστήριο Δημιουργικής/Καταστροφικής Γραφής είναι, πρώτα από όλα, και εργαστήριο ανάγνωσης. Πράγμα που σημαίνει ότι, ακόμα και αν κάποιος δεν έχει συγγραφικές ανησυχίες ή φιλοδοξίες, μπορεί να το παρακολουθήσει, προκειμένου να αποκτήσει μια πιο στενή, ευχάριστη και ωφέλιμη επαφή με τον κόσμο των βιβλίων και της λογοτεχνίας. 

Ξεκίνησα να γράφω για την προσωπική μου απόλαυση. Αν γράφεις επειδή το απολαμβάνεις, μπορείς να γράφεις για πάντα. Βρες ένα θέμα που σε ενδιαφέρει και το οποίο πιστεύεις ότι θα αφορά κι άλλους. Αυτό το ενδιαφέρον θα αποτελέσει το πιο δελεαστικό στοιχείο της γραφής σου, όχι το παιχνίδι με τη γλώσσα. Τα πιο σημαντικά πράγματα είναι αυτά για τα οποία δυσκολεύεσαι να γράψεις. Είναι όλα αυτά για τα οποία νιώθεις ντροπή, επειδή ξέρεις ότι οι λέξεις μειώνουν τα συναισθήματά σου. Στην πραγματικότητα, τις ιστορίες τις ξεθάβεις, σαν τα απολιθώματα. Οι ιστορίες είναι κειμήλια ενός ανεξερεύνητου, παλιού κόσμου. Οι συγγραφείς είναι σαν τους αρχαιολόγους, ψάχνουν δηλαδή τρόπους να ανασύρουν το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι της εκάστοτε ιστορίας. Η συγγραφή βασίζεται στην αποπλάνηση, όχι στην ακρίβεια. Ένα καλό μυθιστόρημα δεν πρέπει να στοχεύει στην γραμματική αρτιότητα αλλά στο πώς θα “καλωσορίσει” τον αναγνώστη για να του αφηγηθεί, εν συνεχεία, μια ιστορία. Για την ακρίβεια, στόχος σου θα πρέπει να είναι να κάνεις τον αναγνώστη να ξεχάσει ότι διαβάζει. Stephen King, "Περί Συγγραφής", Εκδόσεις Bell 2006 (μετάφραση Μιχάλης Μακρόπουλος)
"Ο όρος «Δημιουργική Γραφή» δε μου αρέσει. Το ξέρω πως πρόκειται για μια μάλλον αμήχανη απόδοση του αγγλικού Creative Writing, ωστόσο θεωρώ πως αντικείμενο των σπουδών μου είναι η Συγγραφή, ή έστω η Λογοτεχνία, κατά τον ιδιο τρόπο που αντικείμενο των σπουδών του σπουδαστή κάποιου ωδείου είναι
η Μουσική. Παγιδευμένοι στο δίλημμα του τι διδάσκεται και τι όχι, οι θεμελιωτές του εν λόγω γνωστικού αντικειμένου και οι σημερινοί διδάσκοντες αυτό, θα έπρεπε να προβάλουν στους σκεπτικιστές πως στόχος του είναι να δημιουργήσει καταρχάς καλύτερους αναγνώστες, με τον ίδιο τρόπο που ένας μουσικοδιδάσκαλος στοχεύει πρώτα από όλα να δημιουργήσει καλύτερους ακροατές. Όποιος γνωρίζει να διαβάζει σωστά, έχει και τα τυπικά, τουλάχιστον, προσόντα και να γράψει έστω επαρκώς.
Τα υπόλοιπα έρχονται."
[απόσπασμα από το βιβλίο ''Ψέματα λένε'' του Γιάννη Αντάμη]
Υπάρχει γραφή που δεν είναι δημιουργική; Προφανώς και υπάρχει. Η λογοτεχνία είναι μία μορφή επικοινωνίας και ως τέτοια προϋποθέτει την ύπαρξη πομπού και δέκτη. Ο συγγραφέας μπορεί να φαντασιώνεται πως αυτά που γράφει θα διαβαστούν από το σύνολο του αναγνωστικού κοινού ή από μια έστω σεβαστή μερίδα του, αλλά στην πραγματικότητα (στην πραγματικότητα της φαντασίας του, πάντα) οι αναγνώστες στους οποίους απευθύνεται σπανίως είναι περισσότεροι από ένας. Το τι συμβαίνει πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την ανάγνωση του έργου του μέσα στο κεφάλι αυτού του «αναγνώστη-μηδέν»
αποτελεί και το αντικείμενο της μυστικής και εμμονικής έρευνας που προηγείται της συγγραφής μιας ιστορίας και συνοδεύει με τα πορίσματα της όλα τα στάδια ανάπτυξής της. Οι ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα που ο συγγραφέας επιδιώκει να προκαλέσει στον «αναγνώστη-μηδέν» δεν είναι πάντα θετικά ή ευχάριστα,
όπως δεν είναι πάντα ευγενή και τα κίνητρα που τον οδήγησαν να «του γράψει». Αυτό που ονομάζουμε δημιουργική γραφή μπορεί να αποδειχθεί εξόχως καταστροφική ή καταστρεπτική διαδικασία. Πόσο αφορούν, όμως, όλα αυτά τους άλλους αναγνώστες; Όπως συμβαίνει πολύ συχνά και στο ποδόσφαιρο, ακόμα και αν οι αντίπαλοι αλληλοεξοντωθούν, στο τέλος η λογοτεχνία θα νικήσει.
[απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Αντάμη "Ψέματα Λένε"]